Recensie pokéball van de Dirk €4,49

⭐️ smaak ⭐️⭐️⭐️ beleving

De pokéball: de verwesterde variant van koude nasi, maar om dat te verhullen geven we er een catchy naam aan.

Zelden iets naar binnen gewerkt dat er zo fantasierijk uitziet en zo fantasieloos te vermalen is. Het is een verzameling restproducten die, door de verschillende kleuren, er veel leuker uitziet dan dat het smaakt. Zo ook deze van kwaliteitssupermarkt Dirk: de ui en groenten lijken vier jaar geleden uit de grond te zijn gerukt in Oost-Oezbekistan, van een akker waar een kernreactor uit de Sovjettijd zijn koelwater loost. Daarna is het in potten met zoutzuur en kleurstof gedaan om daar jarenlang te fermenteren.

De vis is van het soort achttien generaties inteeltzalm. Dit alles is netjes verpakt met tweehonderd gram kleffe, te nat gekookte rijst en een literflacon sojasaus om het geheel nog iets van smaak te geven.

Een pokéball eet je, zoals de naam al doet vermoeden, door het geheel te kneden tot een bal. Schraap met je knuistjes tot aan de randen van het bakje de substantie in je handpalmen en zorg dat er niets overblijft. Klei het geheel helemaal fijn en doe de sojasaus erbij voor extra flexibiliteit van je bal. Wanneer je dit hebt gedaan, neem je een hap.

Wanneer deze je niet bevalt, bijvoorbeeld omdat je hele bek samentrekt van de absurde hoeveelheid sojasaus, kun je kiezen voor optie B. En die doet de naam veel meer eer aan: ga met de bal in je handen, in opperste concentratie, het liefst kruipend, op zoek naar het eerste dier dat je tegenkomt. Dit kan een huisdier zijn, maar ook een duif in de tuin of de hamster van de buren. In mijn geval was dit Nigel, de Deense dog van onze PVV-buren. Smijt dan met volle kracht de bal naar het dier en schreeuw: Pokémon, gotta catch them all!

Helaas raakte ik de buurvrouw. Ze barstte los in een tirade over onze ‘linkse kankerbuurt’, iets over Frans Timmermans en riep dat ik dood moest, waarna Nigel haar aanvloog om de restanten van haar achterhoofd te likken.

Conclusie: een ster voor de smaak en drie voor de beleving

Een wereld in jezelf

Verdeelt in tweeën, de helft

Bespeelt met gebeurtenissen

Vastgelegd in compromissen, wat helpt

Een wereld in jezelf

Verdeelt in tweeën, wat knelt

Gewikkeld in uitbarsting

Vastgehouden met inspanning, wat telt

Een wereld in jezelf

Verdeelt in tweeën, de helft

Met eigen belangen

Verhult in manipulaties, verteld

Een wereld in jezelf

De bloedvaten in m’n gezicht worden met de seconde wijder. Rode bloedcellen vermenigvuldigen zich, waardoor het schaamrood aan de oppervlakte komt. M’n jukbeenderen puilen uit, omdat de huid eromheen zo strak staat dat zijn poriën open springen. Het angstzweet barst los en loopt in zigzaggende banen over m’n gespannen gezicht. Een trillende lip en een gort droge bek. Zelfs als ik probeer te slikken, hapert m’n slokdarm en blijft even, welgeteld 3 seconden, steken. M’n ademhaling laat me in de steek, wanneer m’n neus verstopt zit met vastgeroest snot. Ik zit met m’n benen over elkaar en laat m’n armen wat nonchalant langs m’n lichaam hangen. Een betere indruk kan ik niet maken. Ik houd alles bij en wijs mezelf de weg naar de uitgang. De weg is lang en eindeloos. Ik blijf verstijfd in dezelfde houding op een stoel met wielen, zenuwpezen heen en weer bewegen, rondjes draaiend en met m’n gedachten ergens voorbij die eindeloze weg. Fysiek paraat, emotioneel achter een gesloten deur van hardstaal. Wil je binnenkomen, dan val ik je aan. Dan stort ik een spervuur aan leuze onzinnigheden over je heen. Kom maar, ik maak je af! Bemoei je niet met mij en kom vooral niet je best doen om mij op andere gedachten te brengen. De eindeloze weg naar m’n hart is geblokkeerd. Het bloed pompt zich nog enkel een rotgang naar boven. Het schaamrood aan het oppervlak. De temperatuur van m’n hersenen schommelt van -10 naar 40 graden. Het ene moment bevries ik, het ander slaat de vlam in de pan. En ik laat niet los. Ik houd alles bij en wijs mezelf op elke interne bespreking, op gemaakte afspraken. Houd controle, houd controle nu er gevaar dreigt. Ieder beraad met mezelf is afgewogen op effectiviteit. Het effect van een weg naar hardstaal, wat mij beschermen zal. Maar door de schommelende temperaturen, zal dit staal het begeven. Het deukt aan alle kanten en is zo verroest dat het langzaamaan begint te schilferen. De scheuren ontstaan en de krappe spleten vouwen zich alsmaar verder naar een baanbrekend succes. Kans van slagen om het hart te verzachten wordt met de week groter. Hoe efficiënt is zijn aanpak? Ik kan er niet meer tegen eten. Mijn energievoorraad raakt op, de tank is bijna leeg. Zodra ik opsta en weg wil rennen, begeven m’n benen het. Ik struikel over m’n eigen enkels en klap frontaal tegen die hardstalen deur met z’n mankementen. De openslaande spleten snijden nu diepe groeven in m’n gezicht. M’n huid rondom m’n jukbeenderen is nu zo stug, dat ik de roestige plekken op het staal kan wegpoetsen. Het effect van een weg naar hardstaal is nu dat ik er uitzie als een bejaarde man van 80, terwijl ik de 40 nog niet eens heb aangetikt. Het is geen eindeloze weg meer, maar een duikeling in het graf wat ik zelf gegraven heb. Ik hoef geen rondjes meer te draaien op een stoel, maar kan mezelf voorover laten vallen en het stoffige stuifzand rustig inademen via m’n mond. Op een zeker moment zal ik weer zijn als stof en één worden met de aarde. M’n ziel zal zichzelf afvragen hoe effectief deze reis is geweest. M’n ziel zal met het schaamrood rond de ogen terugkeren naar de ruimte om zichzelf te laten opslurpen door een zwart gat. En op de kei die is achtergelaten bij m’n graf zal een signatuur staan met de woorden: er was ooit eens een verloren ziel die is heengegaan.

Steijn van Albert Heijn, de nieuwe AI tool voor als je het even niet meer weet.

Lieve Steijn,
Ik weet het even niet meer.
Kan jij me helpen, Steijn?
Kan jij me helpen om mijn tot doelloosheid verworden leven weer een beetje kunstmatige richting te geven, Steijn?

Wordt het ravioli, of toch de broccolispinazi, Steijn van Albert Heijn?
Het is zo zwaar voor me, Steijn.
Zo zwaar om zelf keuzes te maken.

Toe, help me nou.
Ik moet al zoveel.
Elke gram eigenwaarde, elk spoortje assertiviteit, is al uit me gescrold, Steijn.
Iedere vrije seconde spendeer ik aan klikken, liken en subscriben.
Ik frituur de laatste hersencel die nog een sprankje autonoom functioneren vertoont met een video over het beste moment van dropshippen van cursuspakketten daytraden.

Waarom zijn we zo geworden, Steijn?
Waarom zijn we verworden tot zielloze, alles naar binnenzuigende, niets-producerende omhulsels van onszelf?
Waarom kan ik geen mening meer vormen, maar laat ik dat over aan een buikspreekpop op de commerciële, of aan een doorgesnoven proleet met een identiteitscrisis die mij komt uitleggen wat het betekent om ‘mannelijk’ te zijn?

Waarom zijn we zo verslaafd aan het consumeren van meningen die onze visie niet verbreden, maar juist onze patronen bevestigen, Steijn?
Hebben we zó veel behoefte aan veiligheid, Steijn?
Moet je daar niet gewoon zelf voor zorgen, Steijn?
Moeten we niet juist zelf bouwen aan dat gevoel van veiligheid—door zelf na te denken, door zelf positie te kiezen—in plaats van pionnen te zijn die zich bij het minste of geringste laten verplaatsen en misbruiken?

Steijn… zijn we nu zulke, tot op het bot verwende, kapitalistische eenheidsworsten geworden
dat we niet eens meer zelf kunnen nadenken over wat we naar binnen willen proppen?
Dat we al het denken dat ons ‘mens’ maakt binnen twintig jaar overboord hebben geflikkerd—
omdat het wel zo makkelijk is?

Steijn, is het klaar met ons?
Zijn we niet meer te redden, Steijn?

En Steijn…
het toetje: Dame blanche- of griesmeelpudding?

Ik verlang ernaar te gaan

daar waar fonteinen blijven stromen,

Naar velden waar geen hagel scherp en snijdend vliegt

en enkele lelies wiegen in de wind.

En ik heb gevraagd om daar te zijn

Waar nimmer stormen komen,

Waar groen de deining van de haven

Buiten de golfslag van de zee kan dromen.

Gerard Manley Hopkins!

ik sta tegenover mezelf

en voer gevechten uit

tussen goed en kwaad

de spiegel toont geen barsten

geen vlekken, geen strepen

ik knijp mijn ogen dicht

en kan ze met moeite openen

de weerkaatsing van een flits

zet me in het licht

ik heb de zon in m’n rug

wat ik zie is donker

een wazige schim voor m’n ogen

het is een schaduw, mijn schaduw

de zon belicht mijn schaduw

licht tegenover donker

ze werken samen, even krachtig

ik kijk dieper in de spiegel

en ontdek wat er ligt verscholen

de onbewuste, onbekende ik

mijn schaduw in het licht

Ook al word je honderd, het is en blijft een korte tijd. Waarom zou je die tijd dan niet besteden aan dit ontwikkelingsproces, aan het leren openstellen van je geest en je hart, aan je verbinden met je ware natuur, in plaats van jezelf te bekwamen in vastleggen, vergaren, verharden en je afsluiten? Pema Chödrön

Het scherm flitst op zwart. Ik las zojuist een artikel over het overlijden van Sphen, de homoseksuele pinguïn. De gehele kolonie heeft op passende wijze afscheid van hem genomen in de dierentuin.

Mijzelf niet verdoven is de afgelopen weken nog niet zo zwaar geweest.

Hoe nuchterder je door het leven gaat, hoe meer je wordt verdoofd door de realiteit. Sphen heeft hier geen last meer van. Ik klik weer op de knop, mijn scherm licht op. Ik lees meningen van verongelijkten, visies van bozen, en worstel mij door beschouwingen van zij die tekort worden gedaan. We zijn allen slachtoffer van iets of iemand die het op ons heeft voorzien. We zijn allen angstig, maar overschreeuwen dit met loos verbaal geweld. We weten het niet meer; we zien geen kaders, geen doel, geen god die ons vertelt waar het heen moet. We zitten aan een infuus van bedorven bullshit: TikTok-shorts over verstandelijk gehandicapte niesende panda’s, die we dualscreenen met een filmpje van Mike die ons alles leert over het dropshippen van tandenstokers. We klikken op klaarkomende lilliputters die verkleed als smurfen een orgie houden met de kat van Gargamel. We zuigen de woorden naar binnen van Fredfuck234 die vindt dat transseksuele boksers geeutaniseerd moeten worden waarop Leftlover69 reageert dat Fred een spuit moet krijgen.

Het waarom is allang gepasseerd. We consumeren, we inhaleren. We vertroebelen het nu met de onzin van gisteren.

Scrollend naar nog een shot.
Dit is onze god.

R.I.P. Sphen, 21-2-2013 – 22-8-2024

Begraaf je niet in verdriet

Houden vast aan wat er was

Aan de rand van een zwart gat

Starend naar beneden

Druppels langs je wangen

Begraaf je niet in verdriet

Diepte in spiegels

Verschuilen achter emoties

Leegte in je hart

DE GROTE OCEAAN!

Oog in oog met mezelf.

Geschaduwd door zon.

Gespiegeld door de maan.

Schrijf ik grote verhalen.

Om mezelf te kunnen verstaan.

Verwatert in de jaren.

Gezonken tot een bodem.

Het donkerste van mijn bestaan.

Wilskrachtig aan het oppervlak.

Drijvend op moed.

Praat ik nu met mensen.

Levensverhalen in overvloed.

Laat emoties nu maar komen.

Niet vluchtend voor de angst.

Doorleef ze in mijn dromen.

Als allergrootste vangst.