Ik smijt de eerste woorden op ons beeldscherm om ze uit te smeren op een boterham, die op jouw bord belandt. Het maakt niet uit of je hapt en slikt, of je hem nu uitspuugt of er in stikt – het zijn slechts hersenspinsels in ons bezit.

Ook als je er niet om vraagt of erover klaagt. Niets is verkeerd of fout, het laat ons koud, zolang je het maar probeert – desnoods keer op keer, en telkens weer. Hoe vaak je ook valt, net als ons – door tot het bevalt.

Het is niet dat wij bepalen hoe het hoort, maar dat we delen wat ons stoort. Wat de weg verspert of ons succes belet. Niet die mannen met hoge pet, maar opzoek naar gebed – zonder end – gaan door tot het went.