Onder de mom van schijn
Ik wil even kappen met dat negatieve schrijven,
Ik wil mijzelf herpakken om wat liefde in te wijden,

Simplistisch cynisme cirkelt een muur om mijzelf,
Je ontdoet jezelf plezier door toedoen van jezelf,

Puur omdat je anderen niet in je muur wil binnenlaten,
Creëer je de schijn van haat zodat je met niemand over je gevoelens hoeft te praten,

Als een selfie die een prophecy vervult ga je, je naar je narigheid gedragen,
Het spook heeft gelijk ik moet meer van mijn pessimisme verjagen,

Mijn muur verlagen, mezelf afvragen waarom knaagdieren niet jagen?

Omdat ze knagen! Dat doe jij soms ook met je eigen geweten, jezelf bezeten laten zweten om dingen die je anders wil, als een schele zonder bril vergeten wat je zelf wilt,

ken je het verhaal van de analfabeet die lettervermicelli eet en zichzelf verweet dat de soep te heet was,

Het is een contradictio in termijnen van mijzelf die zichzelf moet verfijnen in het veroordelen van zijn eigen ras, hiermee sluit ik af.

ooh fuck weer de liefde vergeten, ik heb mijn hart gelucht dus je moet me maar vergeven…