Absurditeit

Welkom in een wereld die maakbaar blijkt te zijn, waar zit ’t venijn. In ons brein? Meegevoerd op een trein vol volgelingen, die anderen verdringen voor onzinnige hebbedingen – die vooraan staan in de rij van de slachterij der natuur. Is de mens nu tureluur? Zie nou een product, maakt niet uit wat of hoe duur. Als er één mens in die trein stapt, wordt de wind al guur. Het is toch zuur, dat de mens bepaalt over de natuur?

Een product vraagt er niet om gekocht te worden, een prijs te dragen. Een product vraagt er niet om bemind te worden, of iemands status te verlagen. Een product vraagt er niet om vandaag nieuw te zijn, en morgen alweer oud. Gun een product zijn oorsprong, terug naar het woud. Is het de mens die van deze manier van leven houdt?

Het overkomt ons, wij zijn volgelingen. Wat zijn wij mensen toch dwaas, wij zijn de natuur niet de baas. De mens wil alsmaar meer, is nauwelijks tevreden – zondaars. Welkom in een wereld die vernietigbaar blijkt te zijn, en dit is ons gebaar, de mens met zijn brein!

Zit er nog ruimte tussen eb en vloed, de man met de hoge hoed!