Emotiethee
Ik ben blij dat ik me ’s morgens af kan vragen waarom theezakjes geïnteresseerd zijn in mij als persoon. Ik kan lachen om het gegeven dat we als consumptiemaatschappij wel erg ver gaan in het verkopen van thee, maar ook ben ik blij dat ik de vrijheid en de omgeving heb om me over deze zaken bezig te houden.

Ik ben bang als ik tijdens de eerste slokken van mijn vraaggrage-thee op het nieuws zie dat een groep minderbedeelde Neerlanders zich heeft begeven op de oproerpolitie om de komst van een vluchtelingencentrum te stoppen. Ik kan lachen om het gegeven dat de angst van deze mensen door henzelf wordt beantwoord met een demonstratie van die angst (verstoren van de publiekelijke orde). Het gelach wordt snel weer verruild door angst als ik me herinner dat deze angst-fascisten waarschijnlijk niet over de zelfkennis beschikken om deze dubbelzinnigheid te kunnen waarnemen.

Het betreurt mij dat ik samen moet leven met mensen die het geloof hebben gevonden in de angst dat alles van ze wordt afgenomen terwijl we tegelijkertijd theezakjes hebben die ons bevragen naar onze identiteit. Ik kan lachen om de zwartheid van dat gegeven. Misschien is het theezakje wel het enige moment van zelfreflectie voor sommigen.

Ik word verlegen als het theezakje me de volgende morgen vraagt wat mijn dromen zijn en ik het antwoord niet zo goed weet. Ik kan lachen om het gegeven dat Pickwick nu mijn therapeut aan het worden is. Maar met lachen beantwoord ik de vraag niet… gelukkig heb ik nog de hele dag om na te denken.

Ik ben boos om… nee ik word niet boos, vandaag even niet. Trek geen thee van mijn onvermogen, ik heb geen trek in frustratiethee. Net als de thee die gevangen zit in het zakje maar in het water wel thee trekt, zo werkt het ook met emoties. Ze zitten dan wel in je hoofd maar ze hebben ook invloed op je omgeving. Laat ik me vandaag eens bezighouden met mijn vraag beantwoorden; ik droom van een gelukkig leven, met zo min mogelijk ergernissen.