Laagmoed
Het is weer maandag dus tijd voor een nieuwe uitsmijter,
ik wil het vandaag hebben over het feit dat ik mezelf treiter,
dat ik mijn leven wijd aan mezelf verwijten,
zonder oog op de realiteit in mezelf bijten.

Ik denk dan bijvoorbeeld dat ik dingen bewust fout doe,
berustend op mijn vooroordeel schuif ik alles naar mezelf toe,

onbewust jezelf wijsmakend dat je niet aan de eisen van anderen voldoet,
dat je, je constant van je laatste kansen ontdoet, je voorgoed van je laatste speel verdoet.

Je zou maar moeten voldoen aan ieders wensen en verlangen,
om dan onbevangen over je eigen grenzen te gaan voor anderen,
zonder het een streven te laten zijn om je eigen wegen te bewandelen,
je leven te veranderen… In plaats daarvan ga je gedreven zitten handelen voor andermans belangen zonder de kans te pakken je eigen dromen te vangen.

Onrealistische angsthaas, als een dwaas streef je naar een invulling op je eigen overkomen, ontkomen aan het gegeven dat dit streven voor ieder is ontnomen.

Nu zit je, je onzekerheid weg te pennen, ontken je op deze manier dat je niet durft weg te rennen.

Man hou nou gewoon een keer je bek! Vind je het gek dat je voor jezelf een gebrek aan eigenwaarde voltrekt, altijd een grote bek tegen jezelf, altijd bezig met het ontdekken van je eigen defecten maar je verrekt het om jezelf in een vredesakkoord te betrekken.

Gast, kijk wat minder naar je gebreken, breek jezelf niet op met je zelfdestructieve preken, bespreek je onzekerheden, iedereen heeft zo zijn moeilijkheden,

ontleed ze in vragen, smeed plannen die de massa verlagen, de krachten verdragen en je onzekerheden verjagen.

Door jezelf opgelegde hoogmoed is zelden goed, behoed jezelf van je opgelegde eisen en vaar een ongecontroleerd leven tegemoet!