Soskia
Pupillen wijd open, realiteit als sneeuw in de zon vervlogen, deze vaagheid maakt me opgetogen, doorgesnoven stuif ik van de witte piste af, snuif ik nog wat van dat trieste…gast, ga je lekker? Ja man, ik sta kei strak! Straks ga ik vrij hard, uit mijn stekker, nog één kwart, iets te gek maar voor mijn part kan het altijd cracker want mijn pad weet geen bestemming, alleen ontkenning. Alles om me heen is een schreeuw naar erkenning, rennend door de sneeuw het onbekende verkennend, mijn neusgaten verwennen, Soskia.