De dood die je in de ogen kijkt, je pupillen verwijdt. Je wordt bevrijdt van alledaagse onzinnigheid, onderweg naar absolute vrijheid. Het is een kwestie van tijd of verlangen totdat je het witte paard berijdt, nog wel voordat je jezelf überhaupt wil verhangen. Op zoek naar het licht, dat verlicht, je zit gevangen. Je hoort reeds de koorgezangen in de wandelgangen, wie moet jou nu vervangen.

Tegenwoordig wordt er enkel nog rondgehangen door onbekende legioenen aan leken, die verdomd goed weten hoe ze moeten steken. Niet zoals jij vroeger deed, in je stoel achterover leunend en een klos garen op je schoot. Nee, deze outsiders achtervolgen je en beroven je van je brood. Zij lopen rondjes in de wijk en schieten je zomaar dood, dat is toch idioot? Je twijfelt aan jezelf, je bent bang dat je het verkloot.

Je grijpt naar een hockeystick en houdt ‘m dichtbij je op schoot, totdat hij komt – de dood.

Wij voeren mee op ’t schip. De naam is Flip!