In de mist

De plank mis slaan.

Totaal, volledig, ver verwijderd van de spijker die verbindt. Die verbondenheid is ongekend, maar ook inherent als ze van dezelfde houtsoort zijn.

Zo verbonden zal ik nooit raken. Mag ik dat ook eens ervaren. Splinter aan splinter, om elkaar nooit meer los te laten.

Ruw, grof, stug.. geurig, kleurig of als plug. Verbonden aan elkaar met lijm, nee, ik wil dan nooit meer terug.

Ook al zit ik onder teer, laat ik m’n door hars bedronken tranen vloeien. Het laat de verbinding tussen ons voorts groeien.

Dus laat ik mij ontdoen van m’n schorsen en probeer ik me bloot te geven, om ook de intenties van verbondenheid te beleven.

Mag ik dan naast je komen staan en m’n wortels door de jouwe weven. Uitkijkend naar dat moment, lijkt dat m’n streven.

Ondanks de mist, de spijker op z’n kop.

Het wordt tijd nu, dat deze eenzaamheid stopt.

Wat de vloed ook doet. De man met de hoge hoed!