Aan een eenzame strijd komt een eind, mensen toelaten in m’n leven staat bovenaan mijn lijst. Wat doe je jezelf aan, telkens een kritische vinger die wijst. Vriendschappen verwaarlozen, mensen van me af duwen. Reactief reageren op alles wat me aanraakt, om nog maar niet over destructief gedrag te spreken – je blijft alleen over, wederom gebleken. 

Ik krijg door dat ik niet zonder kan. Wederzijdse afhankelijkheid spreken ze van. Laat m’n omgeving mij bewust worden, zo ik mensen in mijn omgeving bewust maak. Heb toch jaren mezelf voor de gek gehouden. Onafhankelijk willen zijn, geen ander nodig. Al ben ik ver gekomen, toch overzag ik dit niet. En nu moest dit voorval zich voordoen, met wat in ‘t verschiet.

Nu zal ik laten zien dat ik afhankelijk ben. Met een proactieve houding dingen benaderen. Niet alleen positief ingesteld, vooral ondernemend. Sterker nog. Ik heb enkel de keuze om het woord bij de daad te brengen, want anders verbitter ik in eenzaamheid. Heb het zelf in de hand, ik moet het doen. En het vooral de tijd geven. De tijd zal me leren wat het me gaat brengen. Als ik proactief ben, kan dat volgens mij alleen positief uitpakken.