Ja, iemand vertrouwen. Echt vertrouwen. Wat is dat eigenlijk. Iemand toelaten in je leven. Echt jezelf aan een ander toevertrouwen. Dingen aan een ander overlaten. Ja, dat is precies het punt waar ik moeite mee heb. Ik wantrouw mensen, vertrouw een ander bijna niets toe. En dat maakt mij tot een eenzaam mens, want het lijkt alsof ik alles zelf kan. Pure arrogantie, maar eigenlijk pure angst. Angst de controle op je huidige manier van leven te verliezen. Niet eens de angst om kwetsbaar te zijn, want kwetsbaar ben ik zeker. Fragiel eveneens, al denk ik mezelf staande te houden. Ik zit inmiddels vol barsten en sta op het punt te breken in duizend scherven. Laat het maar gebeuren. Ik heb veel geleerd en ben bereid mezelf over te geven. Het gaat zeker niet vanzelf, althans dat is m’n verwachting, maar ik stap er in. Het proces is al begonnen. Ik heb veel te vertellen, want ik heb veel ontdekt. Echter ligt daar ook een gevaar, want ik zal ook zeker mezelf niet moeten vastklampen aan wat ik heb opgeslagen. Open staan en overgeven. Laten we verder gaan en laat me leren te leven. Vrede te hebben met mezelf en vertrouwen te hebben in anderen en mezelf. Laat me leren relaties op te bouwen en te onderhouden. Het zal pittig worden, maar ik ben er klaar voor.