Wantrouwen

Ik was nog maar een kind, en wist niet wat ik deed. Ik speelde Tetris en bouwde muren om me heen. Iedere aanval weerde ik af. Liever buiten in vrijheid, dan gevangen tussen vier muren. Al was m’n kamer redelijk vertrouwd, toch was ik in de toppen van een boom beter op m’n plek. De spanning er zo hoog als mogelijk in te klimmen, zonder enig angst of beven. Nu, is het juist de angst die blijft leven. Ergens ging het mis, ik was heel veel alleen. Eenzaam als kind, de mens als m’n vijand. Zo kweekte ik wantrouwen. Ik liet niemand toe uit angst. Bang dat zij zouden ontdekken wat er gaande was. Ik hield m’n kaken stijf en dat heb ik heel lang volgehouden.

Ik heb geleerd te praten over gebeurtenissen. Ik heb me verdiept in het menselijk lichaam om er functioneel gebruik van te kunnen maken. Ik heb boeken gelezen over ons brein en studies gevolgd naar ons gedrag om mezelf te begrijpen. Ik heb me laten verdwalen in de filosofie en balans gezocht in de training van m’n geest door het beoefenen van meditatie en ademhalingsoefeningen op zoek naar zingeving. Maar veel deed ik alleen. Hiermee zeg ik niet dat ik het alleen heb bereikt, want zonder mensen om me heen was ik niet verder gekomen. Toch overheerst het wantrouwen in de mens, wie het ook is.

Ik was aldoor bezig te werken naar onafhankelijkheid, terwijl ik me nimmer bewust was van het wederzijds afhankelijk zijn van mensen onderling. Ik wilde bewijzen dat ik van waarde kon zijn, zonder aan mezelf te denken. Kosten wat kost moest ik meedoen, wilde ik erbij horen, gezien worden, op zoek naar erkenning en waardering. Maar het wantrouwen naar mezelf werd ook sterker, want al kreeg ik complimenten, ik aanvaarde ze nauwelijks. Laten we zeggen, niet! Altijd wist ik iets te benoemen waar ik me onvrede over uitte. Zo liet ik mensen staan en links liggen.

Als ik een wens mocht doen, zou ik wensen dat ik morgen wakker wordt en m’n brein is gereset. Dat hetgeen ik mezelf heb aangeleerd teniet wordt gedaan. Zodat ik kan leren mensen te vertrouwen. Maar zo simpel zal het niet gaan. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik niet anders kan. Ik zal anderen moeten toelaten om hier mee te dealen. En niet alleen met het leren vertrouwen, maar ook met mezelf accepteren. Dus laat het maar gebeuren, hoe moeilijk ik het ook vind. Laat het maar gebeuren!