Dikke wijven op een bakfiets.
Kijk daar fietst een bak ellende op een bakfiets. Elektrisch aangedreven zodat elke kilo van jou voor ons gespaard blijft (jippie). In de bak twee hypersensitieve, kwart autistische, hooghalfbegaafde, methylfenidaat verslaafde, panseksuele kinderen met een leerachterstand die de schuld is van het huidige onderwijssysteem.

Het trapsysteem stuwt je voort. Hijgend op je trappers, zweet wordt geperst uit je door vet beknelde poriën en spuugt als IJslandse geisers uit je kwabben. Geholpen wordt je door een onzichtbare energie die jouw gebrek aan basisconditie en karakter weet te verdoezelen. De batterij begeeft het bijna door de door jou gecreëerde G-kracht. Je neemt alle ruimte in beslag met je elektrische vuilnisbak op wielen. De rest moet maar wachten. Doelloos voortsukkelend naar de plaatselijke montessori-school, experimentele panfluitles of speltherapie voor je kinderen die niet enkel verdoemd zijn met jouw genen maar ook met jouw aanwezigheid. Je doet alsof je stug doorfietst. Laten zien dat je goed bezig bent, etalerend met je wokeness. Voortgedreven op niets anders dan transvetten, meer stikstof uitstotend dan een kudde koeien.

Je laten voortduwen op een bak terwijl je anderen alle ruimte ontneemt is letterlijk en figuurlijk jouw identiteit. Nee symbolischer dan dit wordt het niet.