Verstoor de onrust door je ogen te sluiten. Verlies het bewustzijn en laat je zakken in een zwart gat, waarbij je geen uitzicht hebt op de ondergrond. Langzaam dompelen je voeten onder, je glijdt tot over je knieën in een moeras, terwijl dampende gassen langs je pijpen je wangen naderen. Zonder dat je iets doorhebt, wordt je omringt door een zwerm vliegende honden. Je oren wapperen door de snelheid waarmee deze beesten rond je hoofd sjezen. Even wek je de illusie dat je opstijgt, maar de schijn bedriegt. Plots druppelt er bloed op je schouder, afkomstig van je linker oorlel. Omdat je stijf staat van de adrenaline ben je helaas niet in staat je schouders op te trekken. Je hebt geen idee, wat overkomt je. De doorns die zojuist je oorlel doorboort hebben, zijn eensgezind. Rode vloeistof, het liefst én bij voorkeur afkomstig van het meest nutteloze aanhengsel van een menselijk oor. Daar dankt de roos z’n felle kleur aan. Liefkozend benadert Roos je oor, zet haar hoektanden in je lel en vangt druppel na druppel op in haar handpalmen. Bedrenkelt door het warme goedje balt ze een vuist. Bammm!! Met 100km per uur deelt ze een stoot uit, recht op je jukbeen, die zonder pardon de klap probeert te incasseren. Onverbiddelijk! Terwijl je steeds dichter bij bewustzijn komt, ontstaan er kleine scheuren in je schedel. Nog voordat je je ogen opent, spatten de bloedvaten één voor één uit elkaar. Roder dan het bloed wat je oorlel heeft verloren, geaccentueerd met een witte achtergrond, kan bijna niet. Onwerkelijk zoals het is, ben je zonet uit je natte droom getrokken door Madelief.