KeelTattooMetoo

Het hallogeen brandde het gedempte geel van de futloos neergekwakte zakken ‘Bio-penne’ in mijn irissen. Het was maandagavond, vijf voor half acht. De winkel was leeg, de schappen zagen er betast uit. Een platgereden komkommer lag gedrapeerd in het gangpad. Het had iets nihilistisch waar je ogen naartoe werden gedwongen, zoals bij een vers aangereden konijntje of een pad waar veertien autobanden overheen waren gegaan. Hulpeloos, reddeloos, verworden tot afzichtelijke materie in seconden. Beroofd van al je leven en waardigheid in één luttel moment van onoplettendheid en noodlot.

Mijn karretje kwam moeizaam vooruit; ik probeerde de komkommer te ontwijken, maar één van de wieltjes gaf niet mee, waardoor ik door het groengrijze pus reed. Ik zette mijn zoektocht voort naar het volgende op mijn lijstje: maiswafels.

Bij de koeling viel mijn blik op jou, een wit uitgeslagen gezicht met her en der wat verdwaalde acne, op je keel stonden een aantal letters getatoeëerd. Althans, dit meende ik te zien in de weerspiegeling van het glas wat jou scheidde van de veganistische namaakmelkproducten.

Je draaide je om en keek fel. Twee, wellicht drie seconden staarden wij elkaar aan. Ik voelde mij betrapt maar wilde niet thuisgeven. Mijn ogen gleden over je bleke gezicht naar beneden langs je verwrongen mond, je net-niet-ongeschoren-uitziende kaaklijn verstrakte nog erger. Ik zag de letters, ze vormden een geheel. Een geheel van wie jij was, een geheel van wie jij bent: ‘Trust no one!’ stond op jouw keel gekerfd.

Mijn ogen schoten heel snel naar de jouwe. Nog twee seconden volgden. Mijn pupillen vingen de jouwe, en jouw pupillen accepteerden de mijne. ‘Ik zie je, en ik voel je’ leek die knuffeling van blikken te willen uitschreeuwen. Het moment was intens. Ik zag je kippenvel toenemen toen je vingers de koelcel ingleden en zich om het bakje haver fraîche krulden. Onze ogen lieten elkaar los.

Ik gleed verder door de winkel. Mijn hoofd werd gevuld door jou, door jouw lef, jouw moed, jouw ongebondenheid om jezelf te durven tonen met jouw diepste waarde letterlijk toonbaar gesteld aan ons, de buitenwereld. Die buitenwereld die jij niet vertrouwt, niemand die jij vertrouwt. En toch ontvouwde zich plotsklaps die band tussen ons beiden. Jij die mij binnenliet in je zijn, je durfde je kwetsbaar te tonen en ik omarmde dit met erkenning. Ik voelde mij uitverkoren en gekoesterd.

Je bent gebroken door het leven maar weigert gebogen te lopen, fier met je kin omhoog toon jij jouw waarheid aan ons allen. Je hebt het laatste woord in elke conversatie zonder iets te zeggen. Je fragiliteit trots tentoongespreid. Jij voelde dat ik je doorzie. Jouw diepste waarden ken alsof ze op je lijf staan geschreven. Ik sta aan jouw kant maar ben te laf om het te uiten.

Ik liep het derde rondje doelloos door de supermarkt, spelend met al deze gedachten, toen ik je zag vertrekken door de schuifdeur, vergezeld door je begeleider.