Steijn van Albert Heijn, de nieuwe AI tool voor als je het even niet meer weet.

Lieve Steijn,
Ik weet het even niet meer.
Kan jij me helpen, Steijn?
Kan jij me helpen om mijn tot doelloosheid verworden leven weer een beetje kunstmatige richting te geven, Steijn?

Wordt het ravioli, of toch de broccolispinazi, Steijn van Albert Heijn?
Het is zo zwaar voor me, Steijn.
Zo zwaar om zelf keuzes te maken.

Toe, help me nou.
Ik moet al zoveel.
Elke gram eigenwaarde, elk spoortje assertiviteit, is al uit me gescrold, Steijn.
Iedere vrije seconde spendeer ik aan klikken, liken en subscriben.
Ik frituur de laatste hersencel die nog een sprankje autonoom functioneren vertoont met een video over het beste moment van dropshippen van cursuspakketten daytraden.

Waarom zijn we zo geworden, Steijn?
Waarom zijn we verworden tot zielloze, alles naar binnenzuigende, niets-producerende omhulsels van onszelf?
Waarom kan ik geen mening meer vormen, maar laat ik dat over aan een buikspreekpop op de commerciële, of aan een doorgesnoven proleet met een identiteitscrisis die mij komt uitleggen wat het betekent om ‘mannelijk’ te zijn?

Waarom zijn we zo verslaafd aan het consumeren van meningen die onze visie niet verbreden, maar juist onze patronen bevestigen, Steijn?
Hebben we zó veel behoefte aan veiligheid, Steijn?
Moet je daar niet gewoon zelf voor zorgen, Steijn?
Moeten we niet juist zelf bouwen aan dat gevoel van veiligheid—door zelf na te denken, door zelf positie te kiezen—in plaats van pionnen te zijn die zich bij het minste of geringste laten verplaatsen en misbruiken?

Steijn… zijn we nu zulke, tot op het bot verwende, kapitalistische eenheidsworsten geworden
dat we niet eens meer zelf kunnen nadenken over wat we naar binnen willen proppen?
Dat we al het denken dat ons ‘mens’ maakt binnen twintig jaar overboord hebben geflikkerd—
omdat het wel zo makkelijk is?

Steijn, is het klaar met ons?
Zijn we niet meer te redden, Steijn?

En Steijn…
het toetje: Dame blanche- of griesmeelpudding?