Moeder natuur!

Ik voer mee op de wind, een reis naar onbekend gebied.

Onderweg maakte ik kennis met de regen, waardoor ik de lucht verliet.

Ik belande in zee, en dreef mee op de golven.

Kwam terecht op het strand, door een schuimkraag bedolven.

Ik droogde op door de zon, het einde in zicht.

De schade viel mee, bleek even ontwricht.

Toch lag ik onder de grond, waar nieuw leven ontstond.

Mijn bestemming bereikt, een hartstochtelijk verbond.

Pluisje!

Onder de mom van schijn
Ik wil even kappen met dat negatieve schrijven,
Ik wil mijzelf herpakken om wat liefde in te wijden,

Simplistisch cynisme cirkelt een muur om mijzelf,
Je ontdoet jezelf plezier door toedoen van jezelf,

Puur omdat je anderen niet in je muur wil binnenlaten,
Creëer je de schijn van haat zodat je met niemand over je gevoelens hoeft te praten,

Als een selfie die een prophecy vervult ga je, je naar je narigheid gedragen,
Het spook heeft gelijk ik moet meer van mijn pessimisme verjagen,

Mijn muur verlagen, mezelf afvragen waarom knaagdieren niet jagen?

Omdat ze knagen! Dat doe jij soms ook met je eigen geweten, jezelf bezeten laten zweten om dingen die je anders wil, als een schele zonder bril vergeten wat je zelf wilt,

ken je het verhaal van de analfabeet die lettervermicelli eet en zichzelf verweet dat de soep te heet was,

Het is een contradictio in termijnen van mijzelf die zichzelf moet verfijnen in het veroordelen van zijn eigen ras, hiermee sluit ik af.

ooh fuck weer de liefde vergeten, ik heb mijn hart gelucht dus je moet me maar vergeven…

Afleiding
Vandaag wijd ik me aan afleiding,
De angst voor stilte laat me schreeuwen om een afwijkende ingeving,

Ik trek me terug, rebellerend voor de sleur, directeur van onnozele zaken,
Laat me schrijven laat me haten, als een Jean d’Arc met afasie laat ik mijn hersenen kraken,
om de nodeloze onzin uit te braken die andere vermaakt, raakt zodat zij snakken naar meer,

Laat me mijn leven verzaken, ik kijk op mezelf neer,
Laat ik mezelf vermaken, laat me stoppen met dat gerelativeer, ik wil mezelf profileren als een nietszeggende jongeheer die masturbeert, zichzelf trakteert op makkelijk genot, zichzelf vereerd als een soort god van de zelfspot,

Yes het is me weer gelukt! Ik heb een half uurtje op mijn wijze teksten gerukt, verrukt dat het niet is mislukt om mijzelf af te leiden, lijden aan een concentratiestoornis die me de tijd niet gunt om in mijn polsen te snijden,

Afgeweken door mijn eigen realisme,
Gegroet de eenling met extremistisch autisme!

Op mezelf!

Op jezelf, een eenzaam bestaan.

Op jezelf, in een hoekje gaan staan.

Op jezelf, van de bewoonde wereld vandaan.

Op jezelf, nauwelijks begaan.

Op jezelf, bijna vergaan.

Op jezelf, ten onder gegaan.

Daan, zonder baan!

Thuis
Het thuis is weg, gevolgd door het vreemde, xenofobische gedachten met de angst dat ik ze meende geven weerstand voor de toekomst en twijfels in het heden, kijkend naar het verleden is alles vastigheid, geschiedenis is een theorieboekje voor het leven, het is aan jou hoe je, je onderscheid en hoe je jouw boekje vorm gaat geven.

Mijn naam is onzeker, zeker geen zekerheid. Ik heb geen besef van tijd en hanteer m’n eigen beleid. Geheid de weg naar vrijheid, bevrijd van alle daagse continuïteit.

Tot mijn spijt, word ik herleid en lijkt het pad van eigen beleid kwijt, respijt. Ik neem een onderbreking om mijn gebreken te helen en me weder een gehele dag te vervelen.

De naam is onzeker, ik weet niet wat ik moet tussen eb en vloed. De heer met de hoge hoed.

Maandagmorgen in de trein
Verziekte blikken op de vroege morgen,
Iedereen op weg naar weer een nieuwe week met dezelfde zorgen,

De stilte klinkt als een foltering van de samenleving,
Peinzend sleept de vermoeide ziel zijn lichaam mee naar een dag zonder uitdaging,

Het najagen van dromen is al lang verleden tijd,
In de trein heerst de schijn van illusie omdat de slaap moeilijk uit de hoofden glijd,

Strijden in je frame van de maatschappij van negen tot vijf daarna ben je vrij van je verplichtingen blij dat je niet meer hoeft te zwichten voor zij die je willen ontwrichten waarna je, je op hun belangen kan gaan richten

De trein stopt, de laatste halte,

Jouw halte, maar je maakt geen aanstalten

Zonder compassie, streven naar een leven in beleving van anderen, je eigen geluk verkankeren, omdat je bang bent erbuiten te vallen, angst te veranderen naar een onbekende voor anderen

Je bent het zat, de trein rijdt verder als je herder naar het volgende station waar je wezen moet, een station zonder perron, je stapt uit en gaat liggen op de rails wachtend tot de volgende wagon je schedel ontmoet…

Ik smijt de eerste woorden op ons beeldscherm om ze uit te smeren op een boterham, die op jouw bord belandt. Het maakt niet uit of je hapt en slikt, of je hem nu uitspuugt of er in stikt – het zijn slechts hersenspinsels in ons bezit.

Ook als je er niet om vraagt of erover klaagt. Niets is verkeerd of fout, het laat ons koud, zolang je het maar probeert – desnoods keer op keer, en telkens weer. Hoe vaak je ook valt, net als ons – door tot het bevalt.

Het is niet dat wij bepalen hoe het hoort, maar dat we delen wat ons stoort. Wat de weg verspert of ons succes belet. Niet die mannen met hoge pet, maar opzoek naar gebed – zonder end – gaan door tot het went.