Mijn ogen naar de grond gericht,
stampend, rennend, denderend
slenter stof uit donkere aarde,
adem niet sparend,
het was even na zevenen,
toen de lucht opklaarde,
de zon leefde mijn gezicht,
die op half zeven sloten tegelijk staarde,
ik ervaar het leven in het licht,
‘alles geven’ evenarend,
zoeken naar mijn evenwicht,
zwevend op mijn benen,
bevend en gedreven,
zie de grond onder mij verdwenen
ontwricht, beide voeten niet van waarde
lig ik met mijn gezicht
vredig, verheven in de aarde.